Displaying items by tag: گیسو رستمی

بنابراین انتشار پول از سوی دولت به سختی می تواند رانه ی پیش برنده برای اقتصاد و اشتغال باشد. البته هواداران تئوری مدرن پولی گاهی می گویند که مشکل دقیقا همین است - فقط مخارج دولت را گسترش دهید، به خصوص سرمایه گذاری آن را از طریق "انتشار پول" تامین کنید و می بینید که دولت به صورت برون زا بر انباشت معیوبِ سرمایه دارانه غلبه  یا از آن عبور خواهد کرد.

تفاوت این تئوری با تئوری پولِ مارکس در بیان این است که پول به هیچ قانونی از ارزش وابسته نیست که آن را مانند "جاذبه" به زمین بکشد بلکه از این آزادی برخوردار است که گسترش یابد و خود واقعا سبب تغییر در ارزش شود. این پول است که نیروی متقدم علّی بر ارزش است، و نه بالعکس. از نظر من، این حرف ها چرند است و یادآور سوسیالیست فرانسوی، پی یر پرودون در سالهای 1840 که می گفت مشکل سرمایه داری، خودِ سیستم پولی آن است، نه استثمار نیروی کار و شیوه ی تولید سرمایه دارانه.

مساله ی اصلی، بر سر ساختاری شدن "بورس بازی" است، و برای مثال نه سوء مدیریت دولت در هدایت کردن این بازار به سمت تولید. اینجاست که تلاش های متعدد در یک دهه ی اخیر برای فراهم کردن بستر قانونی و اجتماعی بورس معنی می یابد. درست همانند پیکره ای که جناح های مختلف بورژوازی، قاعدتا به نفع خود، مشغول پیرایش و تراشیدن مجدد آن هستند.

در یک نگاه کلی و با کنار گذاشتن "فمینیسم سفید پوستان" و هرآنچه خود را با مرد-ستیزی معرفی می کند، می توان گفت که طیف چپ و به اصطلاح رادیکال تر فمینیست ها حاصل لشگرکشی دوگروه عمده هستند. از یک سو، نظریه پردازان تقاطع/درهم تنیدگی/اینترسکشنالیتی ... از دیگر سو، نظریه ی دیدگاه/منظرِ فمینیستی، که بنا بوده پاسخی باشد مارکسیستی

بدن های ما تبدیل به کالا شده است. لیبرال ها دروغ می گویند که تن فروشی و استفاده از زن به عنوان رحم اجاره ای، انتخابِ خود زنان است. ما جهانی را نمی خواهیم که در آن کالاشدگی به عنوان یک فضیلت، ارج و قرب داشته باشد، و فروشِ کودکان نه تنها غیرعادی نباشد، بلکه برای زنان سودمند نیز معرفی شود.

سیاست ورزی کمونیستی نمی تواند بر مبنای دفاع از افزایش مالیات بر ثروتمندان در شرایط کنونی شکل بگیرد. این سیاست شناخته شده سوسیال دمکراسی است. تمرکز سیاست ورزی کمونیستی باید بر شناخت دلایل مادی این جهتگیری دولت و طبقه حاکم و تأثیرات آن بر روندهای مبارزه طبقاتی باشد.

با این حساب باید از منتقدی که نقدش، میزانِ مالیات پزشکان را نشانه می گیرد پرسید: دریافت مالیات از پزشکان دقیقا چه چیزی را تغییر می دهد؟ چیزی به جز افزایش درآمد دولت؟ و دولت بورژوازی ای که پردرآمد است اما تحت هیچ فشاری برای تغییر دادن خصلت نظام درمانی ایران نیست، دقیقا به کدام مطالبه ی عدالتخواهان بناست پاسخ دهد؟

برنارد دو مَندِویل این امر را براحتی می پذیرد که برای حفظ نظم و پایداری میان کارگران، قوانین باید بسیار سخت گیرانه باشند و مجازات اعدام حتی در نبود شواهد هم باید اعمال شود. اینجا هم از قانون گذاری ارعابگر صحبت می کنیم.

عالم گیری ویروس کرونا واقعیت مادی را وارد موعظه خوانی های کمپانی محوری کرد که آنتونیو نگری و "دیگر کشیشان بورژوازی" دهه هاست که رواج می دهند. موعظه هایی که طبق آن "تولید سرمایه دارانه از استثمار نیروی کار به سمت استخراج سرمایه دارانه ارزش (اغلب از طریق ابزارهای مالی)" تغییر جهت داده است.

سرآغازهای سرمایه داری و اخلاق نوین توده ای (کتاب)